NİHAYET DÖNDÜM

Aslında bugün tatil anılarımı falan yazmak için girdim. Lakin kızımın postunu okuyunca fikrim değişti, onları yarına bıraktım.
Canım yavrum biliyorum hep içine atıyor özlemini. En güzel, en mutlu, en heyecanlı günlerini hatta aylarını hastanede babasının yanında(o görmesede) geçirdi. Her akşam iş çıkışı Kartal dan Cerrahpaşa ya yanımıza geldi kardeşleri ve eşi ile. 6 aylık hamile haliyle sırf son günlerinde babacığına yakın olabilmek için. Oysa onun bebeği olacak haberini aldığımızda ne hayaller kurmuştuk. Biz bakacaktık eşimle. Hayali bile güzeldi. Ama Allah ın dediği oluyor. Bizede boyun eğmek kalıyor çaresiz.
Keşke demeyi hiç sevmem ama bezen keşke diyorum şimdi yanımızda olsa,yine herşeye karışsa,beni kızdırsa,arada atışsak , o haberleri seyredeceğim ben flim seyredeceğim desem,,,,,.Amann yine içime dert çöktü. Çok zormuş ayrılık. Yine göreve gitti, gelecek diye beklemek çok zormuş. 34 yıllık yol arkadaşım bırakıp gitmenin ne alemi vardı erkenden.